Assepoesje assepoesje

Ik sta op, ga even op msn, neem een douche, maar wat nu? Wat zullen we vandaag eens doen?

Wel vandaag heb ik assepoester gespeeld. Kzag allemaal zand en spinnenwebben liggen in mijn kamer en als ik mijn kast opendeed viel er vanalles uit. Dus ik heb mijn kast opgerommeld en Marysol's tafeltje opgeruimd en gekuist. Je wil echt niet weten hoeveel spinnen ik ben tegengekomen. Gelukkig heeft Lore me gered van een dikke, vette, zwarte spin. Die plakt nu tegen de muur vlak naast mijn kopkussen. Ik zag Cindy denken 'Wat is die allemaal aant doen?!' Maar toen ze het resultaat zag, verscheen er wel een big smile op haar gezicht. Wat zal ik morgen opruimen??

My weekend

Het voorbije weekend zijn we weer naar Tegucigalpa gegaan. Ditmaal met Doctora Lizano, een medewerkster van AFS. Het was haar kleindochters verjaardag. Het feest ging door in McDonalds. We zijn echt volgepropt met eten die dag. De party werd afgesloten met het kapotslaan van een piñata, daarna gingen we met de jarige's oudere zus naar de cinema. We kozen voor de film 'Horrible bosses'. Echt geweldig! Heel de zaal gierde van het lachen, de hele film door. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het was weeral even geleden dat ik zo hard moest lachen.. Daarna gingen we naar het huis van een zoon van de doctora. (Leuk om te weten is dat bijna heel de familie in een soort residence woont, met degelijke huizen, speeltuinen en bewaking). Daarna hielden we nog een filmmarathon. Zondag beloofden ze ons dat we mochten gaan shoppen. Maar wat ze vergeten waren was dat de winkels dicht zijn dan. Toch hadden we geluk dat net de winkel openging die wij zo graag binnen wouden gaan. Zo heb ik dus toch nog leuke koopjes op de kop kunnen tikken! Daarna was het tijd om terug richting La Paz te keren. Al bij al was ik blij om 'thuis' te zijn.

Independence day

15 Septiembre

Twee dagen lang was het hier feest. Muziek overal, parades op straat, vuurwerk, soldaten die patrouilleren en gejuich. Bij huize Cindy was er nog meer reden voor feest, want het was haar verjaardag. Woensdag hebben Lore en ik cake voor haar gebakken. Het was niet het resultaat dat we verwachten, maar de Hondurezen vonden hem toch lekker. Verder mocht ze, net als Marysol, een sleutelhanger kiezen (die Lore's mama maakt). Ik had ook nog een foto afgedrukt van ons drie. Op de achterkant schreef ik het volgende (natuurlijk met een beetje hulp van Marysol):

Feliz Cumpleaños! Gracias por todo lo que ha hecho por nosotras. Eres una linda persona.

Nosotras te queremos. Sarah y Lore.

Ze was er dolblij mee.



Zaterdag, zondag, maandag.

Dit weekend hebben ik zaterdagochtend geskyped met mama en papa en zondag was mijn liefje aan de beurt. Zaterdagmiddag hebben Lore, Marysol en ik ons een beetje opgemaakt en dan zijn we foto's gaan trekken in het park. (De foto's staan op Facebook). Lang heeft het alleen niet geduurd, want nog geen halfuur later gingen de hemelsluizen open. Toen zijn we snel naar de kapper gewandeld, waar ik die avond een afspraak had. Ik heb altijd gezegd het nooit te doen voor mijn 40ste, maar ik heb mijn haar laten kleuren (bruin met een rode tint). Het resultaat mag er zijn! Zondag was het een lui maar creatief dagje. Ik heb een kalender gemaakt en Lore heeft salamanders geknutseld (als decoratie voor haar kamer). Die avond ben ik optijd gaan slapen, want vandaag ging mijn wekker om 5u30 af. Mijn familie was een beetje bang dat ik met mijn gekleurde haren de school niet meer binnen zou mogen, maar de nonnekes hebben niks gemerkt! (Ik had dan ook voor het eerst een deel van het uniform aan, namelijk het hemd. Ik denk dat dat een goed afleidingsmanoeuvre was! [a]).

Vandaag was het zo saai op school. Heel de voormiddag kwam een pastoor preken (in het Spaans of course) en moesten we bidden. Dit zonder enige pauze he. Eerst was ik nerveus omdat ik al zolang moest stilzitten. Daarna zat ik de hele tijd te knikkebollen, waardoor Lore me af en toe wakker moest stompen. Ik was zo blij toen het eindelijk middag was!!!! We hebben eindelijk een stuk lekkere pizza te pakken gekregen die ze op school verkopen, maar 's middags altijd op is. Wees maar zeker dat ik daar van genoten heb :)

Eerste schooldag

Dia uno zit erop!

Nadat Diego, mijn broer'tje', Lore en mij een rondleiding gegeven had, ging de hele school naar de sporthal. Elke maandagochtend start men de dag door te bidden en het volkslied te zingen. Na dit tafereel stelde de hoofdnon ons voor aan de school met de volgende woorden: 'Zoals jullie al gezien hebben zijn er twee nieuwe mareika's (de vorige AFS studente). Hun namen zijn Lore en Sarah. Wees lief voor hen.' Plots waren een 200tal gezichten op ons gericht. Ik werd knalrood.

Daarna kregen we een klas toegewezen. We starten in het vijfde jaar, zodat we over enkele maanden mee kunnen overgaan naar het zesde. Mijn klas bestaat uit 10 meisjes (met mij en Lore erbij gerekend) en 1 jongen. Diezelfde jongen, een vrienden van hem uit een andere klas en de wiskundeleerkracht hielden ons die middag gezelschap. Het meisje zei me dat de jongen normaal heel veel praat, maar dat hij nu verlegen is. Toen was het de beurt aan Carlos om rood te worden, maar door zijn bruinere huid kon je niet met zekerheid zeggen of dat het geval was.

School duurt van 7.00 tot 15.00 uur (lagere klassen mogen om iets na 12.00 uur al naar huis, niet eerlijk!). We hebben 10 lesuren per dag, maar een les duurt maar 40 minuten. Echt les geven komt volgens mij niet veel voor. We hebben vandaag alleen Wiskunde gehad. De rest van het verhaal ga ik overbrengen in een 'wist-je-datje'.

WIST JE DAT...

- Je mag eten in de klas?!

- Je geen toestemming hoeft te vragen om naar de WC te mogen?

- Je leerkrachten meer vrienden zijn? (Ze komen bv. bij je zitten tijdens de middag).

- Ik amper iets verstaan heb van wat men vandaag tegen me zei? (Gewoon JA knikken)

- De leerkracht vaak niet komt opdagen?

- Men er niets op zegt als rondloopt of tijdens de les even naar buiten gaat?

- Je gescant wordt met een metaaldetector en dat je rugzak 's morgens doorzocht wordt?

- Lore en ik gewoon mochten doorlopen. Blijkbaar zien we er betrouwbaar uit?

Een paar foto's volgen gauw !

Niet wat het lijkt

Doordat ik alleen maar over de leuke momenten praat, heb ik jullie misschien de indruk gegeven dat elke dag hier fantastisch is. Niets is minder waar. Vandaag bijvoorbeeld had ik een enorm moeilijke dag. Eerlijk? Het wordt alleen maar erger, des te langer ik van huis ben, des te liever ik terug wil keren. Ik heb hier al heel leuke momenten meegemaakt, zoals jullie kunnen lezen in de vorige blogberichten. Maar ik heb nog meer moeilijke momenten beleefd. Ik ben ziek geweest van het eten, slecht water en van verdriet. Kheb mij al veel avonden in slaap gehuild. Meestal is hier niks te doen en vaak valt de elektriciteit nog eens uit, dus is het hier nog saaier. De frietjes bakken, de kroon maken voor de verjaardag van mijn zus, het zijn allemaal maar gewoon methodes om ons bezig te houden. Tv kijken? De meeste programma's zijn in het Spaans en diegene die me echt kennen, weten dat ik achter de buis hangen haat. Lezen? Ja, maar mijn boeken zijn bijna allemaal uit, dus ik lees niet vaak. Internet? Daar moet je geluk mee hebben. Op straat hangen? Ook niks voor mij. Zo ontmoet je mensen, maar ik kan niet meer vragen dan hun naam, dan stopt mijn kennis van het Spaans. Sporten? Er is hier geen sportgelegenheid en om te gaan joggen is het te warm. Shoppen? Dat kan je hier niet echt doen. Wandelen? Dan loop ik verloren en word ik voortdurend aangesproken door vieze mannen (Ola bonita). Spaans leren? Dat hou je nooit langer dan een uur vol. Schrijven? Ik heb geen eigen laptop, dus verhalen schrijven gaat niet (al doe ik het zo graag). Ik hou wel een dagboek bij, maar daar kan je niet de hele dag in noteren. Suggesties?

Aan mijn liefje: Ik mis je verschrikkelijk hard.

Tegucigalpa

Vandaag maakte ik met Lore en haar gastmama een tripje naar de hoofdstad. Daarvoor moesten we wel eerst geduldig een busrit van 2 uur trotseren. Gelukkig hadden we nog een vrij nieuwe bus (die van de terugweg is een ander verhaal...). Daarna namen we een taxi naar één van de vele shoppingcenters in Tegucigalpa. Familie van Saira (Lore's gastmama) heeft daar een dierenwinkel. Na even aandringen mochten we een paar winkeltjes gaan ontdekken. Daarna gingen we naar het huis van Saira's broer (of hermano ;D). Dit is het grootste huis dat ik hier tot hiertoe gezien heb. Het was zelfs groter dan mijn huisje in Belgica. Ze stelden ons voor aan Carolina, hun dochter van 17. Zij spreekt Engels en was zeer geïntresseerd in België en Europa. Na een heerlijke lunch nam ze ons mee naar een winkeltje waar ze nutella (7 euro!!!) en chocolade verkopen (Lore en ik hebben daar enthousiast 250L of 10 euro uitgegeven aan eten, wat vrij veel is naar Hondurese normen).

Daarna bezochten we een andere shoppingmall, waar we heerlijke cupcakes ontdekt hebben (volgens Carolina de beste in de wereld, wat ik geloof na ze geproefd te hebben). Wist je dat ze hier een winkel hebben, namelijk Charly, die kwa kleren en prijzen hetzelfde is als Only? Daar ga ik vast en zeker nog eens terug naar toe met iets meer geld, hihi (khad vandaag maar het hoognodige op zak). Daarna werd het tijd om terug te keren naar huis, we hadden immers nog een lange rit voor de boeg. Deze keer leek het wel of de bus uit elkaar zou vallen. De chauffeur reed snel en gedroeg zich soms als een spookrijder (kheb vaak een gilletje moeten onderdrukken en mijn hart vast gegrepen, vraag maar na aan Lore). Al bij al was het een grappige, spannende rit en een leuke dag. Carolina en haar ouders nodigden ons uit om in de weekends af en toe te komen logeren, zodat ze ons de hele stad kunnen laten zien. Carolina gaat ons voorstellen aan haar vrienden (die ook Engels spreken, joepie!) en zal ons meenemen naar leuke bars en clubs in Honduras. Nu eerst nog toestemming krijgen van AFS :)

Op de foto met Carolina

Hemelse ontdekking: cupcakes!

Schattig ding

Neen, ik ben geen mama geworden (tegenwoordig bevallen tieners plots zonder te weten dat ze zwanger waren?!). Aan mijn mama: ik weet dat je staat te springen oma te worden maar je zal nog een aantal jaartjes moeten wachten! Ondertussen houd ik me bezig met andermans kleine baby's (die kan ik tenminste gewoon weer teruggeven vanaf dat het kleintje zijn keel open zet). Maar zeg nu zelf, het is een schattig ding toch?

Marysol's birthday

Kroon in wording

Vrijdag 2 september vierde mijn zus haar 19de verjaardag. Mijn eerste 'feestje'. 's Morgens gaf ik haar mijn cadeautje, ik had een armbandje voor haar dus dat kon ze die dag meteen gebruiken. Na even aandringen en vele bedankjes nam ze mijn geschenkje blij aan. De dag zelf heeft ze thuis bij vrienden doorgebracht, omdat Lore me verwachtte ben ik niet meegegaan. Normaal gezien zou Marysol ons later komen oppikken, maar dat is er niet van gekomen. (Men is hier niet bepaald stipt). In de namiddag knutselden Lore en ik een prachtige roze kroon voor de jarige. Die avond kwamen haar vriendinnen naar mi casa. We hebben gezellig een filmpje gezien en lekker gegeten. Omdat ik de volgende dag vroeg uit de veren moest, ging ik om 21 uur al slapen (Maar kheb toch nog een stukje cake kunnen meepikken ;D).

Ik als testmodel

Far away

Ik leef van dag tot dag. Ik hoop dat het gemis draagbaar wordt, want ik apprecier wat mama en papa voor mij doen. De mensen zijn hier heel lief voor me, ze houden van me als familie. Deze ervaring heeft veel centjes gekost en daarom wil ik echt doorzetten. Maar emotioneel gaat dit gewoon niet, mijn hartje verlangt naar huis...

Zoals jullie weten moest ik normaal gezien van familie veranderen, omdat deze maar tijdelijk was. Maar toen dit zover was en ik het nieuwe gezin al een bezoekje had gebracht, besefte ik dat ik niet weg wou bij huize Cindy. Ze zorgen zo goed voor me. Als ik hier dan toch zo lang zit, dan liefst bij een familie waar ik me geliefd voel. Cindy zag dat ik met iets worstelde en toen ze erom vroeg begon ik te huilen en biechtte ik op dat ik helemaal niet weg wil. Toen heeft ze me getroost als een echte mama en zei ze: 'Als je niet weg wil, dan blijf je gewoon hier. Mijn huis is jouw huis.' Daar hoef ik me dus geen zorgen meer om te maken.

Cindy y yo