Niet wat het lijkt

Doordat ik alleen maar over de leuke momenten praat, heb ik jullie misschien de indruk gegeven dat elke dag hier fantastisch is. Niets is minder waar. Vandaag bijvoorbeeld had ik een enorm moeilijke dag. Eerlijk? Het wordt alleen maar erger, des te langer ik van huis ben, des te liever ik terug wil keren. Ik heb hier al heel leuke momenten meegemaakt, zoals jullie kunnen lezen in de vorige blogberichten. Maar ik heb nog meer moeilijke momenten beleefd. Ik ben ziek geweest van het eten, slecht water en van verdriet. Kheb mij al veel avonden in slaap gehuild. Meestal is hier niks te doen en vaak valt de elektriciteit nog eens uit, dus is het hier nog saaier. De frietjes bakken, de kroon maken voor de verjaardag van mijn zus, het zijn allemaal maar gewoon methodes om ons bezig te houden. Tv kijken? De meeste programma's zijn in het Spaans en diegene die me echt kennen, weten dat ik achter de buis hangen haat. Lezen? Ja, maar mijn boeken zijn bijna allemaal uit, dus ik lees niet vaak. Internet? Daar moet je geluk mee hebben. Op straat hangen? Ook niks voor mij. Zo ontmoet je mensen, maar ik kan niet meer vragen dan hun naam, dan stopt mijn kennis van het Spaans. Sporten? Er is hier geen sportgelegenheid en om te gaan joggen is het te warm. Shoppen? Dat kan je hier niet echt doen. Wandelen? Dan loop ik verloren en word ik voortdurend aangesproken door vieze mannen (Ola bonita). Spaans leren? Dat hou je nooit langer dan een uur vol. Schrijven? Ik heb geen eigen laptop, dus verhalen schrijven gaat niet (al doe ik het zo graag). Ik hou wel een dagboek bij, maar daar kan je niet de hele dag in noteren. Suggesties?

Aan mijn liefje: Ik mis je verschrikkelijk hard.