Bloglist

Zou jij een jaar naar het buitenland durven gaan?

maandag 19 september 2011

Assepoesje assepoesje

Ik sta op, ga even op msn, neem een douche, maar wat nu? Wat zullen we vandaag eens doen?

Wel vandaag heb ik assepoester gespeeld. Kzag allemaal zand en spinnenwebben liggen in mijn kamer en als ik mijn kast opendeed viel er vanalles uit. Dus ik heb mijn kast opgerommeld en Marysol's tafeltje opgeruimd en gekuist. Je wil echt niet weten hoeveel spinnen ik ben tegengekomen. Gelukkig heeft Lore me gered van een dikke, vette, zwarte spin. Die plakt nu tegen de muur vlak naast mijn kopkussen. Ik zag Cindy denken 'Wat is die allemaal aant doen?!' Maar toen ze het resultaat zag, verscheen er wel een big smile op haar gezicht. Wat zal ik morgen opruimen??

My weekend

Het voorbije weekend zijn we weer naar Tegucigalpa gegaan. Ditmaal met Doctora Lizano, een medewerkster van AFS. Het was haar kleindochters verjaardag. Het feest ging door in McDonalds. We zijn echt volgepropt met eten die dag. De party werd afgesloten met het kapotslaan van een piñata, daarna gingen we met de jarige's oudere zus naar de cinema. We kozen voor de film 'Horrible bosses'. Echt geweldig! Heel de zaal gierde van het lachen, de hele film door. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het was weeral even geleden dat ik zo hard moest lachen.. Daarna gingen we naar het huis van een zoon van de doctora. (Leuk om te weten is dat bijna heel de familie in een soort residence woont, met degelijke huizen, speeltuinen en bewaking). Daarna hielden we nog een filmmarathon. Zondag beloofden ze ons dat we mochten gaan shoppen. Maar wat ze vergeten waren was dat de winkels dicht zijn dan. Toch hadden we geluk dat net de winkel openging die wij zo graag binnen wouden gaan. Zo heb ik dus toch nog leuke koopjes op de kop kunnen tikken! Daarna was het tijd om terug richting La Paz te keren. Al bij al was ik blij om 'thuis' te zijn.


Independence day

15 Septiembre

Twee dagen lang was het hier feest. Muziek overal, parades op straat, vuurwerk, soldaten die patrouilleren en gejuich. Bij huize Cindy was er nog meer reden voor feest, want het was haar verjaardag. Woensdag hebben Lore en ik cake voor haar gebakken. Het was niet het resultaat dat we verwachten, maar de Hondurezen vonden hem toch lekker. Verder mocht ze, net als Marysol, een sleutelhanger kiezen (die Lore's mama maakt). Ik had ook nog een foto afgedrukt van ons drie. Op de achterkant schreef ik het volgende (natuurlijk met een beetje hulp van Marysol):

Feliz Cumpleaños! Gracias por todo lo que ha hecho por nosotras. Eres una linda persona.
Nosotras te queremos. Sarah y Lore.

Ze was er dolblij mee.


maandag 12 september 2011

Zaterdag, zondag, maandag.


Dit weekend hebben ik zaterdagochtend geskyped met mama en papa en zondag was mijn liefje aan de beurt. Zaterdagmiddag hebben Lore, Marysol en ik ons een beetje opgemaakt en dan zijn we foto's gaan trekken in het park. (De foto's staan op Facebook). Lang heeft het alleen niet geduurd, want nog geen halfuur later gingen de hemelsluizen open. Toen zijn we snel naar de kapper gewandeld, waar ik die avond een afspraak had. Ik heb altijd gezegd het nooit te doen voor mijn 40ste, maar ik heb mijn haar laten kleuren (bruin met een rode tint). Het resultaat mag er zijn! Zondag was het een lui maar creatief dagje. Ik heb een kalender gemaakt en Lore heeft salamanders geknutseld (als decoratie voor haar kamer). Die avond ben ik optijd gaan slapen, want vandaag ging mijn wekker om 5u30 af. Mijn familie was een beetje bang dat ik met mijn gekleurde haren de school niet meer binnen zou mogen, maar de nonnekes hebben niks gemerkt! (Ik had dan ook voor het eerst een deel van het uniform aan, namelijk het hemd. Ik denk dat dat een goed afleidingsmanoeuvre was! [a]).


Vandaag was het zo saai op school. Heel de voormiddag kwam een pastoor preken (in het Spaans of course) en moesten we bidden. Dit zonder enige pauze he. Eerst was ik nerveus omdat ik al zolang moest stilzitten. Daarna zat ik de hele tijd te knikkebollen, waardoor Lore me af en toe wakker moest stompen. Ik was zo blij toen het eindelijk middag was!!!! We hebben eindelijk een stuk lekkere pizza te pakken gekregen die ze op school verkopen, maar 's middags altijd op is. Wees maar zeker dat ik daar van genoten heb :)

maandag 5 september 2011

Eerste schooldag

Dia uno zit erop!

Nadat Diego, mijn broer'tje', Lore en mij een rondleiding gegeven had, ging de hele school naar de sporthal. Elke maandagochtend start men de dag door te bidden en het volkslied te zingen. Na dit tafereel stelde de hoofdnon ons voor aan de school met de volgende woorden: 'Zoals jullie al gezien hebben zijn er twee nieuwe mareika's (de vorige AFS studente). Hun namen zijn Lore en Sarah. Wees lief voor hen.' Plots waren een 200tal gezichten op ons gericht. Ik werd knalrood.

Daarna kregen we een klas toegewezen. We starten in het vijfde jaar, zodat we over enkele maanden mee kunnen overgaan naar het zesde. Mijn klas bestaat uit 10 meisjes (met mij en Lore erbij gerekend) en 1 jongen. Diezelfde jongen, een vrienden van hem uit een andere klas en de wiskundeleerkracht hielden ons die middag gezelschap. Het meisje zei me dat de jongen normaal heel veel praat, maar dat hij nu verlegen is. Toen was het de beurt aan Carlos om rood te worden, maar door zijn bruinere huid kon je niet met zekerheid zeggen of dat het geval was.

School duurt van 7.00 tot 15.00 uur (lagere klassen mogen om iets na 12.00 uur al naar huis, niet eerlijk!). We hebben 10 lesuren per dag, maar een les duurt maar 40 minuten. Echt les geven komt volgens mij niet veel voor. We hebben vandaag alleen Wiskunde gehad. De rest van het verhaal ga ik overbrengen in een 'wist-je-datje'.

WIST JE DAT...
- Je mag eten in de klas?!
- Je geen toestemming hoeft te vragen om naar de WC te mogen?
- Je leerkrachten meer vrienden zijn? (Ze komen bv. bij je zitten tijdens de middag).
- Ik amper iets verstaan heb van wat men vandaag tegen me zei? (Gewoon JA knikken)
- De leerkracht vaak niet komt opdagen?
- Men er niets op zegt als rondloopt of tijdens de les even naar buiten gaat?
- Je gescant wordt met een metaaldetector en dat je rugzak 's morgens doorzocht wordt?
- Lore en ik gewoon mochten doorlopen. Blijkbaar zien we er betrouwbaar uit?

Een paar foto's volgen gauw !

zondag 4 september 2011

Niet wat het lijkt

Doordat ik alleen maar over de leuke momenten praat, heb ik jullie misschien de indruk gegeven dat elke dag hier fantastisch is. Niets is minder waar. Vandaag bijvoorbeeld had ik een enorm moeilijke dag. Eerlijk? Het wordt alleen maar erger, des te langer ik van huis ben, des te liever ik terug wil keren. Ik heb hier al heel leuke momenten meegemaakt, zoals jullie kunnen lezen in de vorige blogberichten. Maar ik heb nog meer moeilijke momenten beleefd. Ik ben ziek geweest van het eten, slecht water en van verdriet. Kheb mij al veel avonden in slaap gehuild. Meestal is hier niks te doen en vaak valt de elektriciteit nog eens uit, dus is het hier nog saaier. De frietjes bakken, de kroon maken voor de verjaardag van mijn zus, het zijn allemaal maar gewoon methodes om ons bezig te houden. Tv kijken? De meeste programma's zijn in het Spaans en diegene die me echt kennen, weten dat ik achter de buis hangen haat. Lezen? Ja, maar mijn boeken zijn bijna allemaal uit, dus ik lees niet vaak. Internet? Daar moet je geluk mee hebben. Op straat hangen? Ook niks voor mij. Zo ontmoet je mensen, maar ik kan niet meer vragen dan hun naam, dan stopt mijn kennis van het Spaans. Sporten? Er is hier geen sportgelegenheid en om te gaan joggen is het te warm. Shoppen? Dat kan je hier niet echt doen. Wandelen? Dan loop ik verloren en word ik voortdurend aangesproken door vieze mannen (Ola bonita). Spaans leren? Dat hou je nooit langer dan een uur vol. Schrijven? Ik heb geen eigen laptop, dus verhalen schrijven gaat niet (al doe ik het zo graag). Ik hou wel een dagboek bij, maar daar kan je niet de hele dag in noteren. Suggesties?

Aan mijn liefje: Ik mis je verschrikkelijk hard.

zaterdag 3 september 2011

Tegucigalpa

Vandaag maakte ik met Lore en haar gastmama een tripje naar de hoofdstad. Daarvoor moesten we wel eerst geduldig een busrit van 2 uur trotseren. Gelukkig hadden we nog een vrij nieuwe bus (die van de terugweg is een ander verhaal...). Daarna namen we een taxi naar één van de vele shoppingcenters in Tegucigalpa. Familie van Saira (Lore's gastmama) heeft daar een dierenwinkel. Na even aandringen mochten we een paar winkeltjes gaan ontdekken. Daarna gingen we naar het huis van Saira's broer (of hermano ;D). Dit is het grootste huis dat ik hier tot hiertoe gezien heb. Het was zelfs groter dan mijn huisje in Belgica. Ze stelden ons voor aan Carolina, hun dochter van 17. Zij spreekt Engels en was zeer geïntresseerd in België en Europa. Na een heerlijke lunch nam ze ons mee naar een winkeltje waar ze nutella (7 euro!!!) en chocolade verkopen (Lore en ik hebben daar enthousiast 250L of 10 euro uitgegeven aan eten, wat vrij veel is naar Hondurese normen).

Daarna bezochten we een andere shoppingmall, waar we heerlijke cupcakes ontdekt hebben (volgens Carolina de beste in de wereld, wat ik geloof na ze geproefd te hebben). Wist je dat ze hier een winkel hebben, namelijk Charly, die kwa kleren en prijzen hetzelfde is als Only? Daar ga ik vast en zeker nog eens terug naar toe met iets meer geld, hihi (khad vandaag maar het hoognodige op zak). Daarna werd het tijd om terug te keren naar huis, we hadden immers nog een lange rit voor de boeg. Deze keer leek het wel of de bus uit elkaar zou vallen. De chauffeur reed snel en gedroeg zich soms als een spookrijder (kheb vaak een gilletje moeten onderdrukken en mijn hart vast gegrepen, vraag maar na aan Lore). Al bij al was het een grappige, spannende rit en een leuke dag. Carolina en haar ouders nodigden ons uit om in de weekends af en toe te komen logeren, zodat ze ons de hele stad kunnen laten zien. Carolina gaat ons voorstellen aan haar vrienden (die ook Engels spreken, joepie!) en zal ons meenemen naar leuke bars en clubs in Honduras. Nu eerst nog toestemming krijgen van AFS :)

Op de foto met Carolina

Hemelse ontdekking: cupcakes!

Schattig ding


Neen, ik ben geen mama geworden (tegenwoordig bevallen tieners plots zonder te weten dat ze zwanger waren?!). Aan mijn mama: ik weet dat je staat te springen oma te worden maar je zal nog een aantal jaartjes moeten wachten! Ondertussen houd ik me bezig met andermans kleine baby's (die kan ik tenminste gewoon weer teruggeven vanaf dat het kleintje zijn keel open zet). Maar zeg nu zelf, het is een schattig ding toch?

Marysol's birthday

Kroon in wording

Vrijdag 2 september vierde mijn zus haar 19de verjaardag. Mijn eerste 'feestje'. 's Morgens gaf ik haar mijn cadeautje, ik had een armbandje voor haar dus dat kon ze die dag meteen gebruiken. Na even aandringen en vele bedankjes nam ze mijn geschenkje blij aan. De dag zelf heeft ze thuis bij vrienden doorgebracht, omdat Lore me verwachtte ben ik niet meegegaan. Normaal gezien zou Marysol ons later komen oppikken, maar dat is er niet van gekomen. (Men is hier niet bepaald stipt). In de namiddag knutselden Lore en ik een prachtige roze kroon voor de jarige. Die avond kwamen haar vriendinnen naar mi casa. We hebben gezellig een filmpje gezien en lekker gegeten. Omdat ik de volgende dag vroeg uit de veren moest, ging ik om 21 uur al slapen (Maar kheb toch nog een stukje cake kunnen meepikken ;D).

Ik als testmodel

vrijdag 2 september 2011

Far away


Ik leef van dag tot dag. Ik hoop dat het gemis draagbaar wordt, want ik apprecier wat mama en papa voor mij doen. De mensen zijn hier heel lief voor me, ze houden van me als familie. Deze ervaring heeft veel centjes gekost en daarom wil ik echt doorzetten. Maar emotioneel gaat dit gewoon niet, mijn hartje verlangt naar huis...

Zoals jullie weten moest ik normaal gezien van familie veranderen, omdat deze maar tijdelijk was. Maar toen dit zover was en ik het nieuwe gezin al een bezoekje had gebracht, besefte ik dat ik niet weg wou bij huize Cindy. Ze zorgen zo goed voor me. Als ik hier dan toch zo lang zit, dan liefst bij een familie waar ik me geliefd voel. Cindy zag dat ik met iets worstelde en toen ze erom vroeg begon ik te huilen en biechtte ik op dat ik helemaal niet weg wil. Toen heeft ze me getroost als een echte mama en zei ze: 'Als je niet weg wil, dan blijf je gewoon hier. Mijn huis is jouw huis.' Daar hoef ik me dus geen zorgen meer om te maken.

Cindy y yo

maandag 29 augustus 2011

The past few days

Zoals jullie al wel weten ben ik donderdag (25 augustus) samen met Lore gaan zwemmen in een plaatselijk hotel. Die dag voelde aan als vakantie! Dezelfde avond werd ik ziek omdat ik een paar borreltjes van het zwembadwater (meer water van kraan vermoed ik) binnen gekregen had. Maar er werd goed voor mij gezorgd en nu ben ik weer kerngezond.


Zaterdag zochten we een bezigheid en kwamen we op het geniale idee Belgische frietjes te maken. Met succes! Iedereen was er weg van en wij hebben genoten van die melancholieke maaltijd :D Zeg nu zelf, het ziet er toch heeeeerlijk uit? Hierna hebben we besloten om 1 of 2 keer per maand iets lekkers te maken. Het volgende dat op het menu staat is cake hmmm.


De volgende dag was er in de namiddag een super eng onweer. De straten veranderden in rivieren, de elektriciteit viel uit, het regende binnen en je voelde de grond daveren. Nu weet ik wat ze bedoelen met stormweer van mei tot oktober ;o Ik heb er een filmpje van maar ik kan het niet uploaden, de pc is te oud. Ik probeer later nog eens.

Mijn blog blijven checken is dus de boodschap :)

zondag 28 augustus 2011

Ask and you'll receive

Spaans aan het leren met gezelschap van Draco.

Mama vroeg of ik meer kon vertellen over mijn verblijf hier in Honduras. Ask and you'll receive! Waar zal ik beginnen? Het eten: men eet hier heeeeeeeel veel en 3x per dag warm, 's morgens pannekoeken of bonen, bananen, ei... Tegen 13.00 uur is het meestal vlees met rijst en groentjes (maar echt reuze porties) en 's avonds vaak nog eens hetzelfde maar een iets minder grote hoeveelheid. Omdat ik veel te veel at heb ik ze nu zover gekregen dat ik 's ochtends cornflakes eet, alleen maar water drink (frisdrank is hier heel populair) en 's avonds vaak gewoon een boterham eet met die lekkere Luikse siroop die ik mee heb genomen uit België (ik wil niet moddervet worden!)

Wat kan ik nog vertellen? Misschien hoe mijn dag hier meestal verloopt? Wel tegen 8u sta ik op (meestal lig ik dan al een uur wakker, ik kan hier echt niet lang slapen). Daarna ga ik douche, ontbijt ik en dan kijk ik wat tv of ga ik op de computer. Daarna komt Lore naar mijn huis (gisteren ben ik haar voor het eerst helemaal alleen te voet gaan ophalen), samen leren we dan Spaans, kijken we een filmpje of hangen we gewoon wat rond. Leuk om te weten is dat we gisteren echte verse Belgische frietjes gemaakt hebben, de Hondurezen waren er weg van! Als ze tegen etenstijd naar huis gaat dan lees ik wat, kijk ik wat TV en val ik rond 9u meestal al in slaap. Ik deel een kamer samen met mijn zus, al heb ik de laatste week alleen geslapen omdat ze ziek was en ze me niet wakker wou houden met haar hoest.

Morgen vertrekt de andere familie, waar ik het hele jaar zal wonen, naar de USA. Ze blijven 10 dagen weg en wanneer ze terug zijn verhuis ik normaal naar daar. Misschien ga ik morgen eindelijk voor de eerste keer naar school (heb toch maar besloten om naar de farmschool te gaan). Als jullie nog vragen hebben, laat me ze weten ;)

And guys? Ik mis jullie.

dinsdag 23 augustus 2011

Meer nieuws

V.l.n.r.: Marcella, Lore, Diego, Ik, Marysol

In hotel vlakbij Tegucigalpa

Ik ben nu 5 dagen in Honduras, waarvan 3 dagen bij mijn tijdelijke familie. De kans bestaat dat ik vandaag verhuis naar een gezin achter de hoek, maar waarschijnlijk niet. De zoon van die familie (de vader is afkomstig uit de states) zit in het leger en ligt in het ziekenhuis, dus reizen ze vandaag naar hem toe als het ernstig is. De familie waar ik nu in woon is vriendelijk en hulpvaardig. Ik liet hen foto's van jullie zien, ze stelden me voor aan mensen uit de buurt, lieten de buurt zien (er is hier eigenlijk niks te doen), gingen met me naar de bank en de winkel, ik liet hen Luikse siroop proeven en we gingen Lore oppikken (belgische student die vlakbij woont). Het is fijn om -vooral de eerste dagen- iemand te hebben die begrijpt wat je zegt en hoe je je voelt. Want geloof mij dit begin is echt moeilijk, ik mis Belgie en voel me in Honduras (nog) niet thuis.

Om af te sluiten nog wat 'wist-je-datjes'.
WIST JE DAT...

- ze in Honduras geen verkeersregels hebben?
- men claxoneert om te zeggen 'ik kom eraan!'
- het niet uitmaakt met hoeveel je hier in een auto kruipt? 5 of 8 personen, kom er maar bij!
- ik denk dat als de auto's van hier bij ons gekeurd zouden worden, deze nooit meer de weg op zouden mogen gaan?
- het hier soms wel the wild west lijkt? Men vervoert zich vaak met paarden.
- men hier 3x warm eet (daarom komen al die studenten zoveel bij)
Sarah

zaterdag 20 augustus 2011

Bienvenidos a Honduras

Heel AFS Honduras (7 Belgen, 5 Duiters, 27 Italianen)

Na een heel pijnlijk afscheid, een lange reis, veel wachten en vies vliegtuig-eten ben ik eindelijk in Honduras aangekomen! Na twee dagen uitrusten in een klein maar leuk hotel en bekomen van de jetlag verhuizen we morgen naar onze gastfamilie. Spannend!
Mijn eerste indruk van Honduras: Prachtig land, overal groen, bergen... Heel vriendelijke mensen en een lekker weertje (al regent het hier wel af en toe, het blijft warm).

Volgens traditie tijdens mijn stage in Lyon ga ik een 'wist-je-datje' posten.
WIST JE DAT...

- ze hier heel veel kaas eten? (Baaaaah!)
- ik overweeg naar een 'farmschool' te gaan?
- ik een moord zou plegen voor fruit en een koekje?
- hier in november ook Breaking Dawn uitkomt? (Mhuaha)
- ze hier wc-papier nooit in de WC gooien: verstroppingen
- ik wou dat mijn liefje hier was?
- ik een enorme stresspuist heb?
- het gisteren koud was (en ik heb maar 1 deftige trui bij me!!)
- ik en Femke wakker werden van een vlinder (leek zonder bril een vliegend monster) en gillend door de kamer liepen?
- we dezen vlinder (al leek hij meer op een gigantische mot) 'Walter' genoemd hebben maar dat hij na een heftige strijd nu ligt te verstoffen in een hoekje?
- ik al wat Spaanse woorden geleerd heb?
- naar de cinema gaan hier maar 1,80 euro kost? Say whaaaat?!
- het water hier soms weigert uit de kraan te stromen?
- ik al denk ik het Engels?
- je hier amper bereik vindt? (maar ik geef de strijd nooit op en win altijd!)
- ik al een paar foto's heb maar die er pas binnen een paar dagen ga opzetten (blijven volgen is de boodschap ;D)

Tot gauw met meer nieuws.

donderdag 4 augustus 2011

Afscheid nemen bestaat niet

"Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet!"


De voorbije dagen nam ik stilaan afscheid van mijn vrienden, familie... En dat zal voor de volgende dagen niet anders zijn. Vandaag ben ik gaan ontbijten met één van mijn beste vriendinnen, met een emotioneel afscheid als afsluiter. We hadden afgesproken te doen alsof we elkaar volgende week weeral terug zien, maar dat is mislukt! Er zijn traantjes gevloeid en dikke knuffels gegeven. Het is zo verdomd moeilijk.

Elise: Tot volgend jaar meisje, ik hou van jou !

woensdag 20 juli 2011

De horizon tegemoet

Nog 29 dagen en we vliegen de horizon tegemoet!

Net zoals nog 4 andere AFS-meiden wacht ik op nieuws over mijn gastfamilie. Ik ben vooral benieuwd naar de omgeving en de school waarin ik terecht zal komen. Maar vooraleer ik dat te weten kom moet ik nog anderhalve week werken, afscheid nemen van vele vrienden en familie, mijn koffer inpakken en geduldig blijven wachten op die verlossende e-mail :D (geduld is niet mijn sterkste kant!).

zaterdag 28 mei 2011

Twijfels

Twijfels: volgens AFS-medewerkers heel normaal. Waarom lijken de anderen er dan geen last van te hebben? Iedereen telt af naar 18 augustus, de dag van het vertrek. En ik? Op dit moment wil ik dat de tijd zo traag mogelijk gaat. Ik wil nog massa's tijd met familie, vrienden en mijn lief doorbrengen. Mensen raden me aan over deze twijfels te praten, maar zoals altijd hou ik het voor mezelf, pieker ik erover en kom ik er wel uit. Tijd, dat is het enige wat ik nodig heb om me mentaal voor te bereiden, maar de tijd geraakt stilaan op. 

woensdag 9 maart 2011

Vaccins, vaccins en nog meer vaccins.

Vaccins, vaccins en nog meer vaccins.

Even een klein verhaaltje:
(Voor ik hier aan begin zeg ik er graag even bij dat ik een hekel heb aan spuiten krijgen.)

Gisteren ging ik naar de dokter voor 2 van de 6 inentingen die op het programma staan. Of beter gezegd stonden... Toen ik stevig op mijn tanden had gebeten, de dokter zich geamuseerd had met vogelepik op mijn beide armen en ik helemaal gedrogeerd thuiskwam met spierpijn, ging de telefoon. Het was mijn dokter, met 'goed' nieuws: 'Ja Sarah, ik was net je vaccins aan het invullen en toen zag ik dat je deze inentingen helemaal niet nodig had! Je hebt ze blijkbaar al toegediend gekregen in 2006 en 2008! Fijn toch!' Gepikeerd probeerde ik vriendelijk te blijven en bedankte ik hem me dit te laten weten.

Nu zit ik hier met spierpijn, hoofdpijn en lichte koorts, door inentingen die ik niet nodig had. Maar we blijven optimistisch, ik heb er nu nog maar eentje nodig en dit maal heb ik nog genoeg tijd om me mentaal voor te bereiden!

De AFS-regels

Ik heb al een tijdje niets van mij laten weten, had het zoals gewoonlijk druk met school en de voorbereidingen voor Honduras. Ondertussen is mijn contract getekend en heb ik massa's documenten doorgenomen, die allemaal op hetzelfde neerkomen: de 4 grote regels van AFS. Ik ken ze al helemaal van buiten!

- Niet zwanger worden of voor de jongens, niemand zwanger maken.
- Geen gemotoriseerde voertuigen besturen.
- Geen drugs gebruiken of niet in contact komen met mensen die drugs gebruiken.
- Alcohol is toegestaan, zolang je er geen misbruik van maakt. (Lees: niet dronken bij je gastgezin binnenwandelen.)

Klinkt easy he? Dat alles lukt hier in België ook en gaat niet anders zijn aan de andere kant van de wereld! Raar toch, dat er elk jaar mensen in slagen om terug gestuurd te worden door het overtreden van deze regels. Mijn mening; Dit is de kans van je leven, je bent achterlijk als je deze verspeeld.

maandag 14 februari 2011

Ik heb mail!


Beste Sarah

Zoals beloofd krijg je hierbij jouw bestemming voor volgend jaar. Aangezien het aantal beschikbare plaatsen in de meeste landen beperkt was, was het niet makkelijk alle kandidaten een bestemming toe te wijzen. Toch zijn we erin geslaagd om bijna alle kandidaten een bestemming te geven die op hun verlanglijstje stond.

Voor jou kwam HONDURAS uit de bus. Je dossier wordt naar je gastland gestuurd, waar het nog eens wordt nagelezen en definitief goedgekeurd. Het gebeurt wel eens dat een kandidaat omwille van een specifieke reden (bv. een bepaalde allergie of een medisch probleem, een dieet, minder goede of slechte schoolresultaten, moeilijk in te lossen verwachtingen...) niet geplaatst kan worden in het land dat hij/zij toegewezen kreeg. Dat is vrij uitzonderlijk, maar niet onmogelijk.

Het contract en de eventuele toekenning van een beurs krijg je in de loop van volgende week toegestuurd. We sturen je dan ook de ‘Gids voor het Zendgezin’, waarin jij en je familie heel wat nuttige voorbereidende informatie vinden. Neem deze gids rustig door en houd hem goed bij, hij zal immers ook tijdens je verblijf in het buitenland een belangrijke bron van informatie zijn voor je ouders. Let zeker op de info over inentingen: de vaccinatie tegen Hepatitis B moet zo snel mogelijk gestart worden!

Vriendelijke groeten



Charlotte Backx
Coördinator Schoolprogramma's

zondag 6 februari 2011

Wegwijs weekend

Ik kom net terug thuis van een weekend vol verhalen over ervaringen, toffe vrijwilligers, andere enthousiaste AFS-kandidaten en vooral een weekend waarin veel werd nagedacht.

Toen ik aankwam op de verblijfplaats, het klooster in Vaalbeek, begon men meteen met een spel. Samen met andere meisjes moesten we langs de 'douane', waar onze gsm en iPod in beslag werden genomen én we slechts de helft van onze bagage mochten meenemen. Daar stond ik dus met zeep maar geen handdoek, met de helft van mijn pyjama, een tandenborstel maar geen tandpasta en een slaapzak. Eerst verschoot ik wel, maar ik heb het weekend overleefd, ook zonder al die spullen. Dit was les 1: Je mag slechts 20kg meenemen en moet dus bepalen wat het belangrijkste is.

Daarna werden we gedropt bij 'de waarzeggers'. Twee dames voorspelden onze toekomst en deden ons beseffen dat het volgend jaar niet altijd gemakkelijk zal zijn. Leven doe je met ups en downs, dat telt zeker en vast ook in het buitenland. Les 2: Denk na over je toekomst en blijf realistisch, reken op onverwachte verassingen en problemen.

Na de waarzeggers kwamen we terecht bij de taterende spanjaarden, die meteen een hele uitleg begonnen. Na veel gebarentaal hadden we uiteindelijk toch door wat de opdracht was, namelijk zinnen vertalen naar het Spaans. Zo kwamen we te weten waar de wc zich bevond, om hoe laat het ontbijt plaatsvond etc. Les 3: Bereid je voor op een moeilijke communicatie en probeer op zen minst de taal te spreken.

Dit zijn drie van de vele lessen die ik tijdens dit weekend  geleerd heb of beseft. Ook heb ik nu mijn definitieve landenkeuze moeten opgeven. Aangezien de USA al volzet was (zoals verwacht), heb ik gekozen voor 3 Spaanstalige landen in Latijns-Amerika: Paraguay (6de jaar opnieuw doen), Honduras (6de jaar opnieuw) en Bolivië (6 maanden les in het secundair, 6 maanden aan de unif). Binnen twee weken weet ik welk land voor mij werd uitgekozen, tot dan heb ik dus nog tijd om na te denken of ik niet liever het projectprogramma wil doen. Dit betekent een jaar vrijwilligerswerk doen in Paraguay, Honduras of Zuid-Afrika. (Bv. Engelse les geven aan kleine kinderen, helpen in weeshuizen, straatwerk...) Er is zoveel keuze!

dinsdag 1 februari 2011

Ik droom niet

Nu begin ik toch wel te beseffen dat dit geen droom is. Het is echt en dat wordt nog maar eens bewezen door het komende weekend: Het WegWijs weekend. Samen met andere AFS kanditaten ga ik op tweedaagse tegen de kanten van Leuven. Daar krijgen we meer informatie en komen ex-kandidaten over hun ervaringen praten, goede en slechte ervaringen. Na dit weekend moet ik een defnitieve keuze maken: Ga ik? Kan ik het aan? Is dit echt wat ik wil? Nu ben ik overtuigd van wel, maar eerst eens zien wat dit weekend met zich meebrengt aan gevoelens en gedachten. Ik vind het alvast allemaal zeer spannend!

vrijdag 14 januari 2011

Chapters of life

In life you often need to leave things behind and go on, sometimes with pain, sometimes with good memories that were left behind, sometimes you don’t even notice. Like leaving your key inside and closing the door behind you. A the moment you hear that awful noise from the door locking, you realise it is too late. You will not get back inside. Some people leave their key inside consciously, because they want to close the door behind them forever. They want to take a fresh start, forget the past and be happy again. They don’t know what the future will bring but they just take the risk. Suddenly they are standing there, all by themselves, choosing a new way in life. I admire those people that are able to just go on, pulling themselves up again. I know it is not easy to start a new chapter, believe me I know that. I will give you an example: When I was young I didn’t like to read at all, like many children do. I was afraid to go to the next chapter, because I already knew Snow-white would eat a toxic apple from the ugly witch, her stepmother.  Okay no, I’m kidding you. Of course there is another reason for me knowing that much about it, but I won’t tell you. Everyone has the right to be mysterious in their own way, isn’t that right?

I’m wandering so let’s go back to the part of leaving you’re key inside and start a new chapter in life. These courageous people leave everything behind, taking good memories with them to start walking on a still unknown road. They don’t know what travelling this new road will bring them. But they take the risk. What is life without risks? It is monotonous without exciting moments, moments that give you jitters.  So there they are, walking and walking that road, while time is healing wounds. Sometimes there is a friend that accompanies them, but that friend can’t stay forever and they’ll be on their own again, just going straight forwards.

Until that special moment, their moment, the moment they’ll find that other road meant to be for these people. This road will lead them to a new door, a new chapter. Then people have 3 choices, the courageous will take the third option. Let me explain all choices that could be made. First there is the chance they’ll realise that they’re not yet ready for it, so they go on healing wounds convinced that another special moment will cross that endless road. Sometimes this also is the moment that people become afraid an go back to look after a locksmith, with as result it was all for nothing. Last but not least there is the choice that I definitely like the most. I’m proud of people that make that choice. They go find the key of this new door to start the chapter behind it.
I suppose you want to know why those people make me so proud? Well, I admire their courage because they do what they want or what they need, not caring about what other people think. In my opinion the world is full of wussies. A lot of people are having self-pity but do nothing about it, while they can, it is their own life. Sometimes you just need to take risks and have a new start. Write your own chapter for god’s sake. A book is also not written in one big part right? It is divided in chapters, happy and sad one’s and it is divided for a reason. It’s the same way in life! There are also happy and sad moments, you need to accept that some parts of life won’t last forever. You’re getting older, things are changing, you’re life changes all the time. My opinion is to always look at the bright side of life, be optimistic. You learn by trial and error, nobody is perfect, no life is perfect. Make the best from it! When my time has come, I want to look back and smile, satisfied about all the roads I’ve been walking, roads that together will form a big map full of great memories. Yes, that's how I want my life to be.

zaterdag 8 januari 2011

The reason why

De vakantie zit er weer bijna op, niet alleen de vele testen en taken komen er weer aan, ook een lange to do list vol met voorbereiding voor Amerika. Zo heb ik net een fotoalbum samen gesteld van mij, familie en vrienden dat mijn gastgezin te zien zal krijgen. Ik hoop dat ik ook gauw foto's van hen te zien krijg.

Een goede vriend vroeg me vorige keer: 'Sarah, met welke redenen ga je eigenlijk weg? Je moet gaan voor jezelf, niet omdat je weg wil van iets of iemand.' Wel waarom ik naar Amerika wil, daar kan ik pagina's lang over vertellen. Al vraag ik mezelf door zijn vraag af of ik wel om een juiste reden weg ga. Natuurlijk droom ik hier gewoonweg al lang van, maar waarom nu? Wil ik weg van die dagelijkse sleur, weg van problemen of bepaalde mensen? En ook al is dit zo, dan is het toch nog niet erg om net nu mijn droom te realiseren? Nu ben ik jong en heb ik het gewoon nodig om even weg te zijn. Wat is daar fout aan? Ik weet dat ik terug ga komen als een totaal ander persoon, of toch zeker en vast met een totaal andere visie over het leven. Dat is wat ik wil.